Over "denken, voelen, weten, willen, ... en moeten":

Wat we denken komt vaak niet overeen met wat we voelen. Wat we willen is vaak niet wat we nodig hebben.
Het hoofd is druk aan het werk, maar we luisteren niet meer naar ons lichaam.

We nemen soms afstand van de zaken die we als moeilijk ervaren.
We beleven de dingen fysiek en gevoelsmatig minder intens (of zelfs helemaal niet), we kijken vanuit een denkend reflecterend standpunt.
Dit is een vorm van bescherming. De ervaring is te overweldigend (geweest), we willen afstand en controle. 

We voelen niet meer hoe het er “vanbinnen” aan toegaat en daardoor is het een stuk moeilijker om in te schatten wat we écht nodig hebben.  Inschattingen kunnen gebaseerd zijn op veronderstellingen die helemaal fout kunnen zijn, vandaar dat veel rationele mensen moeilijker problemen aanpakken: Ze snappen van alles, maar voelen (bijna) niks.
Ze maken een plan en zetten stappen, maar het lichaam is niet mee en dus komen ze niet in beweging...

Vaak spreken deze mensen in de je-vorm en met veel “moeten”:
“Je moet niet zomaar over je heen laten lopen.”
“Je moet maar op je strepen staan."

Iedereen weet dat als je bang bent, of als je iets niet durft, dat je dan moedig moet zijn.
Je moet niet bij de pakken blijven zitten, je moet het “gewoon doen”.

In ons hoofd weten we allemaal hoe we het eigenlijk moeten doen, tot het moment waarop de beangstigende situatie zich opnieuw voordoet: Je blokkeert, je bevriest, en je doet niets, …
Tegenwoordig is er op werkvlak veel hoofd en steeds minder lichaam.
Geen wonder dat zaken als yoga, meditatie en mindfulness zo populair zijn, dit zijn allemaal manieren om terug te zakken naar ons lichaam, onze binnenkant.

In mijn begeleiding (coaching) probeer ik mijn klant te laten beleven wat er in hen speelt door hun hulpvraag of thema heel lijfelijk te laten “ervaren” vooraleer we op zoek gaan naar oplossingen.
Hoe lijfelijker je iets ervaart, hoe meer kans dat je er iets mee kunt doen.